Κοκκινίζετε εύκολα και ντρέπεστε για αυτό; [Μαρτυρία θεραπείας]
Ο Γιάννης (ψευδώνυμο) προσήλθε στο γραφείο μου με αίτημα το φόβο του να βγει έξω από το σπίτι και να πάει στο πανεπιστήμιο που πέρασε, να αποκτήσει φίλους, να μπορεί να πηγαίνει με παρέες σε μια καφετέρια, σε ένα σινεμά και γενικά να αποκτήσει επιτέλους κοινωνική ζωή. Ο φόβος του εστιαζόταν στο ότι είναι πολύ ντροπαλός με τους ανθρώπους και κοκκινίζει στο πρόσωπο πολύ έντονα όταν πρόκειται να μιλήσει σε κάποιον ή να κοιτάξει κάποιον άλλο στα μάτια. Ο Γιάννης περιέγραφε τον εαυτό του ως κλειστό παιδί, εσωστρεφές, δειλό και ντροπαλό.
Συζητώντας αναλυτικότερα για τις δυσκολίες του αποκαλύφθηκε ότι ο Γιάννης τις περισσότερες ώρες της μέρας τις περνούσε μέσα στο σπίτι του και απέφευγε να πηγαίνει σε μέρη που υπάρχει κόσμος ώστε να μην τον χλευάσουν που κοκκινίζει το πρόσωπο του όταν μιλά στους άλλους. Απέφευγε να κάνει και απλά πράγματα όπως το να ζητήσει σε ένα κατάστημα από τον πωλητή να του δείξει ρούχα ή παπούτσια και γιαυτό το λόγο την επικοινωνία με τους πωλητές την αναλάμβανε η μητέρα του που τον συνόδευε. Όταν δεχόταν η οικογένεια επισκέψεις στο σπίτι ο Γιάννης προσπαθούσε να βρει κάποια δικαιολογία να απομονωθεί στο δωμάτιο του και απέφευγε να τους κοιτάζει στα μάτια επιδιώκοντας το κεφάλι του να είναι κάπως σκυφτό ώστε να μην παρατηρούν οι άλλοι ότι μπορεί να κοκκίνιζε. Ο Γιάννης απέφευγε τα τελευταία δυο χρόνια να συνοδέψει την οικογένεια του σε επισκέψεις συγγενών στα σπίτια τους. Όταν ξεκινήσαμε θεραπεία μαζί είχε μόλις περάσει στο Πανεπιστήμιο, έκανε την εγγραφή του με τη συνοδεία της μητέρας του γιατί δυσκολευόταν να μιλήσει στους υπαλλήλους της γραμματείας αλλά το πρώτο εξάμηνο πήγε στη σχολή μόνο δέκα φορές και σε αυτές ήταν απομονωμένος, κάθισε στα πίσω έδρανα της αίθουσας προσπαθώντας να είναι απαρατήρητος από τους άλλους. Έτσι έχασε ένα ολόκληρο εξάμηνο σπουδών. Ο Γιάννης επίσης ήταν ερωτευμένος με μια συμμαθήτρια του από το Λύκειο στην οποία απέφευγε να μιλάει γιατί φοβόταν ότι θα κοκκινίσει και εκείνη θα τον κοροϊδέψει.
Ο Γιάννης πίστευε ότι όλοι εστιάζουν στο κοκκίνισμα του και για το λόγο αυτό σε όποια επιφάνεια μπορούσε να λειτουργήσει ως καθρέφτης κοιτούσε να δει αν κοκκινίζει. Στο δωμάτιο του μάλιστα είχε ένα καθρέφτη τον οποίο χρησιμοποιούσε για να κοιτά μέσα στη μέρα αν κοκκίνιζε. Διαρκώς ρωτούσε τους γονείς του αν το πρόσωπο του φαινόταν κόκκινο και αν κοκκίνιζε τότε θύμωνε ή έκλαιγε.
Ο Γιάννης ανήκει στους ανθρώπους οι οποίοι πάσχουν από Κοινωνική Φοβία.
Με το Γιάννη συνεργαστήκαμε θέτοντας συγκεκριμένους στόχους στην αντιμετώπιση της Κοινωνικής Φοβίας. Ήταν ιδιαίτερα συνεργάσιμος και η θεραπεία μας όσο περνούσαν οι συνεδρίες του έδιναν κάποια ελπίδα καθώς ο ίδιος είχε πολύ ισχυρό κίνητρο να ξεπεράσει την ντροπαλότητα και να θεραπευτεί από την Κοινωνική Φοβία. Σήμερα είναι άνετος στις παρέες, παρακολουθεί τις σπουδές του και η κοινωνική του ζωή έχει αποκατασταθεί. Η Κοινωνική Φοβία αντιμετωπίζεται.
