Θεραπεία Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής – Η Προσωπική Μαρτυρία Θεραπείας της Αγγελικής

Σε εμένα όλα ξεκίνησαν 20 χρόνια πριν στη νεανική μου ηλικία. Αδούλευτη  και με πολλές δυσκολίες μετά από πολλές αλλαγές που έκανα στη ζωή μου ήρθα σε επαφή με την ψυχική ασθένεια. Μη γνωρίζοντας τι έχω και φοβούμενη το κοινωνικό στίγμα και τα φάρμακα κατάφερα να ορθοποδήσω τελικά μόνη μου. Πάντα όμως φοβόμουν αυτή την περίοδο της ζωής μου,  με στοίχειωνε η ανάμνηση της.  Για αυτό και τα βήματα που έκανα στη ζωή μου πάντα ήταν αργά.

Πριν ενάμιση χρόνο σε μία κατασταλαγμένη σχετικά περίοδο με οικογένεια πια, μετά από έντονο στρες, επανήλθαν σκέψεις,  παρορμήσεις ότι βλάπτω ανθρώπους γύρω μου, την οικογένειά μου. Ερχόταν η μία σκέψη μετά την άλλη. Αδύναμη να αναγνωρίσω τι μου συμβαίνει. Παρέλυσα, έπαθα κρίσεις πανικού, φόβος, αϋπνία, δυσκολία συγκέντρωσης και κατάθλιψη. Δεν μπορούσα να δουλέψω, να χαρώ τα παιδιά μου,  να κάνω βασικά πράγματα.

Πήγα στον ψυχίατρο και μου διέγνωσε Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή και κατάθλιψη. Ξεκίνησα αγωγή και ψυχοθεραπεία με μία ψυχολόγο, όμως η θεραπεία εκείνη δεν με βοήθησε στις ιδεοληψίες και έτσι αποφάσισα να αλλάξω.  Απευθύνθηκα στον κύριο Οικονόμου.  Θυμάμαι την πρώτη μας συνεδρία και τον τρόπο που μου μιλούσε,  ήρεμα, σταθερά, μου εξήγησε τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της θεραπείας μου.  Η δεύτερη συνάντηση αφορούσε το ιστορικό. Μου έκανε εντύπωση το πόσα πολλά καταλάβαινε από τα τόσα λίγα επιγραμματικά που του έλεγα.  Η πραγματική μου ιστορία χωρίς να μπει σε βεβιασμένες λεπτομέρειες ξεδιπλώθηκε ομαλά μέσω των συνεδρίων και στην πορεία του χρόνου, στις επόμενες συνεδρίες βάλαμε το πλάνο θεραπείας σε εφαρμογή.

Στην αρχή δυσκολεύτηκα να το εφαρμόσω, όμως, επικρατούσε μέσα μου ένα αίσθημα σιγουριάς και πίστης που μετέδιδε ο κύριος Οικονόμου το ότι σιγά-σιγά θα τα καταφέρω.

Σε όλη τη διάρκεια της θεραπείας ήταν πρόθυμος και ανοιχτός να με ακούσει για να με καθοδηγήσει.  Μέσω των συνεδρίων ήρθα σε επαφή με τα τραύματα μου, τις δυσκολίες μου, την αποδοχή τους και θυμάμαι αυτό το αίσθημα της ενσυναίσθησης που μου περνούσε.

Έχουμε φτάσει πια στο τέλος των συνεδρίων.  Με τη βοήθεια του καλούμαι να εμπιστευτώ ξανά τον εαυτό μου και να τα καταφέρω. Πλέον  τα συναισθήματά μου είναι πολλά, κυρίως, όμως νιώθω ότι χρειάζεται να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ».

Εύχομαι η ιστορία μου να βοηθήσει ανθρώπους που δεν τολμούν που ζουν κρυφά με την ψυχική ασθένεια που φοβούνται να κοιτάξουν μέσα στις πληγές τους να πάρουν το θάρρος να κάνουν το βήμα της αναζήτησης θεραπείας