Πώς ξεπέρασα το φόβο να κάνω κακό στους άλλους – Η προσωπική ιστορία θεραπεία της Μαρίας Κ [Μαρτυρία θεραπείας]

Η ιστορία μου με την ΙΔΨ ξεκινάει στην εφηβεία, σε ήπια θα έλεγα μορφή.

Ενώ λοιπόν είχα οργανώσει την ζωή μου γύρω από τον θωρακισμό και την αποφυγή των φόβων μου, στερούμενη πολλά πράγματα, κορυφώθηκε το 2008 , στην ηλικία των 26 χρόνων. Η καθημερινότητα μου ήταν γεμάτη με έμμονες σκέψεις (ιδεοληψίες)  και παράλογες φοβίες,  ότι θα χάσω τον έλεγχο και θα κάνω κάτι κακό σε κάποιον.
Κυρίως αφορούσαν την οικογένεια μου, τους αγαπημένους μου ανθρώπους, τα παιδιά, την εκκλησία. Όλα αυτά ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον χαρακτήρα μου, τις αρχές μου, τις αξίες μου που τόσο συνειδητά είχα χτίσει όλα αυτά τα χρόνια .

Οι εμμονές έντονες, σα να είχαν τραφεί όλα αυτά τα χρόνια, κατακρεουργούν την καθημερινότητα μου. Ένιωθα ντροπή, θυμό, απόγνωση, απελπισία, τρόμο, φρίκη.  Ως άμυνα “προστάτευα” τον εαυτό μου από αυτόν τον καθημερινό παραλογισμό “αποφεύγοντας” τες με οποιοδήποτε τρόπο. Έτσι νόμιζα ότι τις πολεμούσα. Η απόγνωση μου μεγάλη, η προσπάθεια να τις διώξω μάταιη. Διάλογοι με τον εαυτό μου χωρίς τέλος και αρχή. Όσο και αν πρότασσα την λογική πρώτα, κι έλεγα ότι δεν ασπάζομαι αυτές τις παράλογες ιδέες και πράξεις, ερχόταν το εύλογο ερώτημα του  γιατί τις σκεφτόμουν συνέχεια.

Οι εμμονές μου μεγάλωναν και με διέλυαν….ψυχολογικά και σωματικά.
Άρχισαν οι ταχυκαρδίες, το πνίξιμο στο λαιμό, έντονοι πονοκέφαλοι, ζαλάδες, συνεχές κλάμα, αϋπνίες, εφιάλτες κλπ. Σίγουρα τρελαινόμουν… σίγουρα ήμουν σχιζοφρενής ή ψυχοπαθής ή διχασμένη προσωπικότητα. Δεν τολμούσα να μοιραστώ τον παραλογισμό μου με κανέναν, ντρεπόμουν. Άρχισα να υποκρίνομαι στο περιβάλλον μου ότι είμαι καλά, ενώ μέσα μου πέθαινα.  Η εικόνα που γύριζε στο μυαλό μου ήταν καθισμένη σε ένα ψυχιατρείο μόνη, μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους, με το βλέμμα κενό, από τα φάρμακα και την τρέλα μου…..

Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Πήγα  στον ψυχίατρο για βοήθεια, μήπως μπορέσει να με λυτρώσει από όλον αυτόν τον καθημερινό εφιάλτη και με την σιγουριά ότι η διάγνωση θα ήταν ότι είμαι ψυχωτική. Ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι δεν είμαι. Παρόλα αυτά δεν μου εξήγησε τίποτα για την ΙΔΨ.  Ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή για 2 χρόνια. Η δυσφορία άρχισε να φεύγει, αλλά υπήρχαν και στιγμές υποτροπής. Άρχισα να ηρεμώ, οι εμμονές απλά είχαν αποδυναμωθεί προσωρινά. Δεν διανοούμουν ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς φάρμακα, οχυρώνοντας παράλληλα την ζωή μου μακριά από τους φόβους μου.

Ώσπου τυχαία ανακάλυψα τον κο Οικονόμου. Με την πρώτη επίσκεψη η διάγνωση ήταν ΙΔΨ. Δεν γνώριζα τίποτα για αυτή την διαταραχή. Αρχικά ανακουφίστηκα που υπήρχε ονομασία για αυτό που περνάω. Έως τότε νόμιζα ότι ήμουν μόνη. Άρχισα να μαθαίνω πληροφορίες για την ΙΔΨ και δειλά δειλά να μοιράζομαι τις παράλογες μου σκέψεις και εμμονές με τον θεραπευτή μου. Με παρότρυνε και άρχισα να τον εμπιστεύομαι. Μου εξήγησε την φύση της διαταραχής και ότι υπάρχει θεραπεία, η  Γνωστική Συμπεριφοριστική Ψυχολογική Παρέμβαση και ότι θα φύγω καλά και χωρίς φάρμακα μια μέρα από εκεί, πράγμα το οποίο του έλεγα ότι δεν το πίστευα.

Η πίστη μου στον θεραπευτή μου μεγάλη, η πίστη μου στον εαυτό μου μικρή. Ξεκίνησα την Γνωστική Συμπεριφοριστική Θεραπεία  και πάντα φυσικά με την καθοδήγησή του έπρεπε να κάνω κάτι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ για μένα έως τότε: να  αντιμετωπίσω τους φόβους μου! Και τελικά το πέτυχα!

Άρχισα να μειώνω σταδιακά την φαρμακευτική αγωγή και να νιώθω ασφάλεια με τον εαυτό μου η οποία δεν πήγαζε από κάποιο εξωτερικό παράγοντα (φάρμακα) αλλά από ΜΕΝΑ και μόνο.

Καταλάβαινα έμπρακτα ότι είχα θεραπευτεί. Τα φάρμακα πλέον δεν ήταν υπεύθυνα για το ότι οι εμμονές μου έμεναν μακριά και οι φοβίες μου δεν μου προκαλούσαν δυσφορία.
Ξεκίνησα να ΖΩ.

Και τώρα, μετά από 20 μήνες χωρίς φάρμακα, έχω εξοικειωθεί με τους φόβους μου, κάνω πράγματα που πριν δεν έκανα και νιώθω πραγματικά  ευτυχισμένη και γαλήνια. Μπορώ και διαχειρίζομαι μόνη μου πλέον τις φοβίες μου. Νιώθω πιο ώριμη, πιο δυνατή  και πιο περήφανη για τον εαυτό μου από ποτέ. Τώρα γνωρίζω. Τα κατάφερα.

Έγινα  ο θεραπευτής του εαυτού μου. Η εμπιστοσύνη στην θεραπεία της ΙΔΨ  και πάνω απ’ όλα στον θεραπευτή μου δικαιώθηκε.
Του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Πλέον όλα φαίνονται τόσο μακρινά, ένας εφιάλτης από τον οποίο ξύπνησα.

Μοιράστηκα την προσωπική μου ιστορία, με ένα και μόνο σκοπό:

Την αφύπνιση όσων έχουν νιώσει το ίδιο με μένα, όσων “βλέπουν” τον εαυτό τους σε κάποια από τις παραπάνω γραμμές.
Μην εγκαταλείπετε την ΖΩΗ.
Έχετε ΠΙΣΤΗ στον θεραπευτή σας και στον εαυτό σας.
ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ζήσετε απελευθερωμένοι από  παράλογες εμμονές και φοβίες.
Όταν ξεκίνησα τη θεραπεία το κίνητρό μου ήταν να σταματήσω τη φαρμακευτική αγωγή για να μείνω έγκυος και ταυτόχρονα να θεραπευτώ από την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή. Τα κατάφερα! Σήμερα σας μιλώ από τη θέση της νέας μητέρας που δεν πάσχει από το πρόβλημα αυτό και διήνυσε μια εγκυμοσύνη ήρεμη και γαλήνια. Πλέον με απασχολούν τα καθημερινά θέματα μιας νέας μητέρας χωρίς το μυαλό μου να είναι φυλακισμένο από τις ιδεοληψίες και τις τελετουργίες που το είχαν εγκλωβίσει για χρόνια.
Πράξτε. Υπάρχει θεραπεία για την  ΙΔΨ .
Δεν είστε μόνοι…

Μαρία Κ.